فضای باز و تفریحی

ورزش های تفریحی چیست

اسکیت (Skating)

ریشه های بازی اسکیت به بیش از یک هزار سال قبل در اسکاندیناوی،شمال اروپا و همچنین در هلند بازمی گردد. جایی که بومیان آن مناطق استخوان حیوانات را زیر کفش های خود وصل می کردند تا بتوانند بر روی رودخانه های یخ زده عبور کنند. سال ۱۵۹۲ یک اسکاتلندی اسکیتی با تیغه ی آهنی طراحی کرد و سال ۱۷۶۳ اولین نمایش رسمی مسابقات اسکیت در انگلستان توسط انجمن اسکی ملی برگزار شد. سال ۱۸۵۱ آمریکایی ها با علاقه زیادی که به اسکیت پیدا کردند تیغه های استیل را جایگزین انواع کفش های اسکیت قبلی خود کردند و اولین مسابقات قهرمانی جهان سال ۱۸۸۹ در هلند برگزار گردید. اوایل قرن بیستم اوج شکوفایی این ورزش تفریحی بود. انواع اسکیت، ۱. اسکیت نمایشی : اسکیت روی یخ (پاتیناژ)، اسکیت اگرسیو (بر روی سکوهای Uشکل) و ۲. اسکیت استقامت و سرعتی : اسکیت روی چمن، اسکیت روی یخ، اسکیت اینلاین، اسکیت با مانع، اسکیت بورد (تخته های با ۴چرخ زیر آن)

برای این که بیشتر در مورد اسکیت بدانید یا برای خرید نیاز به اطلاعات بیشتری دارید، راهنمای خرید اسکیت را مطالعه کنید.

اسکی (Skiing)

ورزش اسکی تاریخچه تقریبا پنج هزار ساله دارد. اسکی برای نخستین بار از نروژ شروع شد، زمانی که بومیان شهر مورگدال نروژ برای شکار یا مسافرت مجبور بودند از چوب اسکی برای رفت و آمد در شهر همیشه پر از برف خود استفاده کنند. البته طبق تصاویر نقاشی های باستانی در چین حدود ۱۰۰ قرن پیش خبر از حضور اسکی در آن زمان دارد. کلمه اسکی از «skíð» که کلمه ای کاملا نروژی است، گرفته شده و به معنای «چوب تکه شده» است. اولین چوب های اسکی پیداشده از قدیم درست شده از استخوان حیوانات است که با تسمه ای چرمی به دور پا محکم می کردند. اسکی نامتقارن تا اواخر قرن نوزدهم در شمال فنلاند و سوئد مورد استفاده قرار می گرفت. یک پای اسکی باز تخته ای بلند بود که با فشرده سازی چربی حیوانات ساخته می شد و پای دیگر یک اسکی کوتاه تر برای لگد زدن که از پوست حیوانات تهیه شده بود. حدود سال ۱۷۴۱ اولین اسکی های هم اندازه مورد استفاده قرار گرفت. انواع اسکی: ۱. آلپاین  ۲. مارپیچ ۳ . سرعت یا شوس  ۴. باله  ۵.استقامت بیاتلون  ۶. اسکی صحرانوردی  ۷.دان هیل  ۸.اسکی آزاد  ۹.پرش با اسکی  ۱۰.اسنوبرد  ۱۱.اسکی روی چمن و ماسه

کوهنوردی (Mountaineering)

پیمودن مسیرهایی ویژه در کوهستان، با استفاده از ابزارهای فنی و درگیر شدن با مسیرهای سنگی و یخی را کوه نوردی می گویند. تاریخچه مشخصی برای کوهنوردی وجود ندارد زیرا انسان های اولیه برای امنیت محل زندگی خود به کوه ها و غارها پناه برده و ساکن می شدند.قدیمی ترین کوهپیمایی به ثبت رسیده حدود ۳۵۰ سال پیش از میلاد توسط فیلیپ مقدونی است که کوه بالکان را فتح کرده است. شگفت آورترین کوهپیمایی تاریخ باستان را سردار آنیبال معروف به کارتاژ همراه با ارتش خود جهت غافلگیری و شکست امپراطوری رم در کوهستان های آلپ سال ۲۱۸ پیش از میلاد انجام داد. دانشمندی سوئیسی به نام هورانس بندیکت با پرداختن به چگونگی پیدایش کوه ها و فتح قله مون بلان در سال ۱۷۸۷ بنیانگذار عصر نوینی در رشته کوهنوردی شد. آلفرد ویلز طی سال های ۱۸۵۴ تا ۱۸۶۴ کوه وترهورن را پس از تلاش ده ساله با غرور فتح کرد. کوهنوردی فنی، صعود به ارتفاعات بالای ۴۰۰۰ متر بوده و شامل زیرمجموعه های: قله نوردی، تپه نوردی، صخره نوردی، سنگ نوردی، برف نوردی، یخ نوردی، دیوارنوردی، غارنوردی و هیمالیانوردی می باشد.رشته کوه هیمالیا(خانه برفی) به عنوان عظیم ترین کوهستان ملقب به بام دنیا در قاره آسیا واقع بوده و بلندترین قله جهان به نام اِوِرست در کوهستان هیمالیا با ارتفاع ۸۸۴۸ متر اولین بار توسط جورج اورست انگلیسی کشف و فتح گردید. 

کمپینگ (Camping)

تاریخچه کمپینگ تفریحی برای نخستین بار به توماس هیرام هولدینگ بریتانیایی بازمی گردد. او کنار رودخانه تیمز پس از زمان قایقرانی استراحت کرده و شب را در طبیعت می گذراند و بدین ترتیب دهه ۱۸۸۰ تعداد شرکت کنندگان در این تفریح زیاد شد. تجهیزات ابتدایی کمپینگ بسیار سنگین بودند ولی به مرور زمان وسایل غیرضروری حذف و چادرهای کمپینگ سبکتر شدند. بعدها توماس هولدینگ با تورهای دوچرخه سواری به کمپینگ ایرلند رفت و اولین گروه کمپینگ سال ۱۹۰۱ در قالب یک باشگاه شکل گرفت. فدراسیون سفرهای کمپینگی سال ۱۹۳۲ راه اندازی شد و دهه۱۹۶۰ میلادی کمپینگ، محبوب ترین فعالیت تفریحی خانوادگی در اروپا و آمریکای شمالی شد. کمپینگ یک فعالیت تفریحی در فضای باز است که شبانه به دور از خانه در محیط های طبیعی و در ۴ فصل سال گذرانده می شود. بسیاری از سازمان های جوانان در سراسر دنیا دوره های کمپینگ و طبیعت گردی را جهت ارتقا سطح اعتماد به نفس و افزایش اخلاق و رفتار اجتماعی در کار گروهی به صورت منظم برگزار می کنند.

ماهیگیری (Fishing)

ماهیگیری فعالیتی باستانی است که از حدود ۴۰هزار سال قبل آغاز شده است. انسان های اولیه به عنوان یک منبع غذایی و خرید و فروش ماهیگیری را انجام می دادند. ولی تکامل اولین ماهیگیری به عنوان یک ورزش و تفریح هنوز مشخص نیست، در ژاپن اوایل قرن نهم پیش از میلاد شواهدی از ماهیگیری در دست است. با این حال به نظر می رسد ورزش ماهیگیری در سال ۱۰۶۶ از انگلستان آغاز شده است و اولین مقاله در مورد ماهیگیری تفریحی سال ۱۴۹۶  در انگلستان چاپ شده که مربوط به اشراف بوده است. این ورزش به علت ارتباط با آب، تنوع ماهی ها و روش های ماهیگیری برای اکثر افراد جذاب بوده و میزان صبر و حوصله و تمرکز فکر را افزایش می دهد. مسابقات ماهیگیری در ۱.رودخانه با مدت زمان ۴ ساعت  ۲.دریاچه با مدت زمان ۶ ساعت  ۳.دریا با مدت زمان ۸ ساعت و ۴.ترولینگ با زمان ۳ ساعت(ماهیگیری در قایق که سرعت حرکت قایق به مکان بستگی دارد) برگزار می گردد. تعیین نفرات برتر مسابقه متناسب با ویژگی های منطقه و گونه ماهیان متفاوت است. طول، وزن و تعداد ماهیان گرفته شده در مدت زمان مشخص از طرف داوران در نظر گرفته می شود.

جهت یابی (Orienteering)

ورزش مفرح جهت یابی، پیدا کردن مسیری مشخص از روی نقشه و با کمک قطب نماست که دارای اصول و قواعدی بوده و نیاز به تبحر در نقشه خوانی و تصمیم گیری در شرایط سخت دارد. بنابراین شخص شرکت کننده باید دارای سلامت کامل جسم و ذهن باشد. سال ۱۸۸۶ اصطلاح "orienteering" در آکادمی نظامی Karlberg سوئد به معنای «عبور از زمین ناشناخته» با کمک نقشه و قطب نما آغاز شد. اولین مسابقات جهت یابی به عنوان یک ورزش، ۲۸ می ۱۸۹۳ بین افسران نظامی سوئد در سربازخانه اسکاتلند و اولین مسابقات غیرنظامی ۳۱ اکتبر ۱۸۹۷ نزدیک اسلو نروژ برگزار شد. کیلاندر که یکی از نظامین سوئدی بود سال ۱۹۱۸ مسابقات جهت یابی را در مقیاس بزرگتر برگزار نمود و به عنوان فرصتی برای علاقه جوانان، قوانین و اصولی را بر این ورزش پایه گذاری کرد. امروزه کیلاندر به عنوان پدر جهت یابی شناخته می شود. فدراسیون بین المللی جهت یابی سال ۱۹۶۱ با حضور یازده کشور شروع به کار کرد و اولین مسابقات جهانی این ورزش از سال ۱۹۶۶ آغاز شده و تا به امروز در سراسر دنیا اجرا می شود. مسابقات جهت یابی در ۴ رشته :جهت یابی پیاده، جهت یابی اسکی، جهت یابی با ویلچر و جهت یابی دوچرخه کوهستان، برگزار می گردد.

کایت (Hang gliding)

اولین گونه های هواپیماهای بدون سرنشین در چین بوجود آمده است. اواخر قرن ششم میلادی، چینی ها شبه کایت هایی طراحی کردند که بزرگ و آیرودینامیک بودند و توانایی حفظ یک فرد با وزن متوسط را داشتند. اما طرح های اولیه زیاد ایمن نبودند. دهه ۱۸۹۰ یک مهندس آلمانی به نام اوتو لیلینتال با کمک پیشرفت های علمی اولین گلایدر سبک و قابل کنترلی را اختراع کرد و با آن پرواز کرد و بدین ترتیب او از پیشگامان پرواز با یک وسیله بدون موتور بود. سال ۱۹۱۰ بِرشلا، قاب کنترل مثلث شکل را برای کایت طراحی کرد. ۲۳ نوامبر ۱۹۴۸ فرانسیس و گرترود روگالو طرح هایی جهت استحکام و سازگاری کایت ها در پرواز ارائه دادند که امروزه در کایت های مدرن کاربرد زیادی دارند. در سال ۱۹۶۳، جان دیکنسون، مخترع استرالیایی، نوعی ساختار انعطاف پذیر را برای کایت در نظر گرفت که طراحی خاص او موجب دریافت دیپلم کایت سواری از فدراسیون بین المللی هوانوردی شد. کایت یک بال بزرگ با یک فریم ساده که با نوعی پارچه بادوام و سبک پوشیده شده است. خلبان با آویزان شدن از فریم بال و قرار گرفتن در نوعی کیسه، کایت را کنترل می کند. برای به حرکت در آوردن کایت، خلبان باید در سراشیبی بر باد سوار شود تا بتواند به پرواز درآید و همچنین با تغییر موقیت بدن خود حرکات کایت را کنترل کند.

هوایی (Airsports)

از اوایل قرن بیستم با پرواز خلبانانی مانند برادران رایت، کلمان آدر و سانتوس دومن فرهنگ هوانوردی و رقابت های هوایی گسترش یافت.سال کنت هنری دولاولکس از فرانسه، ماژرو مودبک از آلمان و فرناند یاکوب از بلژیک پیشنهاد تشکیل فدراسیون جهانی هوانوردی را به کنگره المپیک بروکسل دادند که با هدف نظام بخشیدن به ورزش پرواز و نمایش های گوناگون هوایی و برقراری مقرارت سازمان یافته علوم هوانوردی فدراسیون FAI رسما تاسیس شد. دسته‌بندی انواع ورزش‌های هوایی در سایت فدراسیون شامل 12 مورد می باشد: آیروباتیکس، آیرومدلینگ، آکروجت، پرواز تجربی، پرواز با بالون، گلایدر، هنگ گلایدینگ، پاراشوت ، میکرولایت، چتربازی، هوانوردی عمومی، اسکای دایوینگ و... در این میان پاراگلایدر یکی از محبوب‌ترین ورزش‌های هوایی در جهان است. سبکی و احساس رهایی در پاراگلایدر و پرواز با بال‌های مصنوعی بزرگ باعث محبوبیت آن شده است. دومینا جالبرت سال ۱۹۵۲ چترهایی را ساخت که قابلیت هدایت داشتند و سال ۱۹۵۴ توانست با دویدن بر فراز صخره های بلند و پرواز از بلندی چیزی شبیه پاراگلایدرهای امروزی طراحی کند و سال ۱۹۶۱ پیر لموین با طراحی جدیدش امکان هدایت پاراگلایدر در هوا را فراهم کرد.  آندره جاکوز گارنرین نیز نخستین کسی بود که سقوط از هواپیما و بازکردن چتر در لحظه آخر را موفقیت‌آمیز تجربه کرد.

فریزبی (Frisbee)

سال ۱۹۳۸ والتر فردریک موریسون به همراه همسر آینده خود در ساحل لس آنجلس کالیفرنیا با پرتاب یک تابه کیک پزی ایده این بازی فرح بخش را در ذهنش پرورش داد. او صفحاتی پلاستیکی را طراحی کرد . سپس برای افزایش خاصیت ایرودینامیکی لبه های آن را خم کرده و نامش را Whirl-Way گذاشت. سال ۱۹۴۸ پس از اصلاحات و آزمایشات متعدد و طراحی دیسک های جدیدتر نام آن را به Flynn-Saucer تغییر داد. مدل Pluto Platter سال ۱۹۵۵ طرفداران زیادی را به خود جلب کرد. پاییز سال ۱۹۶۸ دانش آموزان دبیرستان کلمبیای نیوجرسی، قوانینی برای فریزبی تنظیم نموده و اجرای آن را با برگزاری مسابقاتی در قالب یک ورزش تفریحی رسمی کردند. پس از آن نام فریزبی که برگرفته از یک شیرینی پای معروف بود برای این بازی انتخاب شد. بازی فریزبی با یک دیسک پلاستیکی با عمق ۲ سانتی متر و وزن ۱۴۰ تا ۱۷۵ گرم انجام می شود. این ورزش با حضور دوتیم هر کدام ۷ نفره در زمینی با ابعاد ۳۷ در ۱۰۰ متر و درون منطقه ای با ۱۸ متر عمق برگزار می گردد. فریزبی در دونیمه که نیمه اول با حداکثر ۹ امتیاز و نیمه دوم با کسب ۱۷ امتیاز توسط تیم برنده به پایان می رسد. سبک آلتیمیت از قدیمی ترین و پرطرفدارترین سبک های فریزبی می باشد.

داژبال (Dodgeball)

سالیان درازی این ورزش تفریحی با نام های وسطی، توپ در وسط، تک بال، آرداووردی در نقاط مختلف ایران رواج داشت تا این که سال ۱۳۸۶ استاد رضا خوش سرور با تنظیم قوانین و مقررات واحد برای ورزش داژبال باعث شد در سطح بین الملل به رسمیت شناخته شود. اکنون فدراسیون بین المللی داژبال در کشور آمریکا تاسیس شده و ایران عضو رسمی این فدراسیون می باشد. انجام این ورزش جهت تقویت سطح هوشیاری و مهارت در اجرای حرکات انتقالی مفید بوده و نیاز به چابکی، انعطاف پذیری و سرعت عمل دارد. زمین بازی داژبال ۹ در ۱۸ متر بوده و برای رده سنی نونهالان ۹ در ۱۴ متر درنظر گرفته شده است. مسابقات در دو نیمه ۵ دقیقه ای با ۳ دقیقه استراحت بین دو نیمه که هر تیم دارای ۴ بازیکن اصلی و ۲ بازیکن ذخیره می باشد، برگزار می گردد. توپ داژبال شبیه توپ هندبال دارای تیوپ پلاستیکی و از جنس چرم است. در داژبال (وسطی) اعضای تیم کناری سعی در پرتاب توپ به سمت بازیکنان وسط جهت حذف آن ها از بازی دارند و بازیکنان وسط با جاخالی دادن، خود را از خطر برخورد توپ حفظ می کنند.

کبدی (Kabaddi)

ورزش کَبَدی از منطقه باستانی تامیل هندوستان شروع شد. کلمه کبدی از kai-pidi به معنای «نگه داشتن دست» گرفته شده است. این بازی توسط هندیان سال ۱۹۳۶ المپیک برلین در سطح بین الملل معرفی شد. سال ۱۹۵۰ قوانین رسمی کبدی تنظیم شد و اولین مسابقات قهرمانی کبدی آسیا سال ۱۹۸۰ بین چند تیم برگزار شد که هندوستان مقام قهرمانی را دریافت کرد و کبدی به طور رسمی سال ۱۹۹۰ در مسابقات آسیایی چین در برنامه بازی ها قرار گرفت. بازی زو که در ایران از زمان های قدیم رواج داشته است مشابه همین ورزش کبدی است. از سال ۱۳۷۵ تشکیلات ورزش کبدی در ایران شروع به فعالیت کرد.در این بازی دو گروه رقابت کننده در حالی که کلمه «کبدی» را مرتب با صدای بلند و واضح تکرار می کنند در زمینی با ابعاد ۱۰ در ۱۳ متشکل از دو تیم ۷ نفره به رقابت می پردازند. زمان بازی دو تایم بیست دقیقه ای با ۵ دقیقه زمان استراحت بین دو گیم است. تیمی که بالاترین امتیاز را با انجام حرکات حمله و دفاع و جابه جایی و همچنین با لمس یا گرفتن یار تیم مقابل بتوانند در زمان مشخص شده دریافت کنند برنده مسابقه خواهند بود.

پینت بال (Paintball)

اوایل دهه ۱۹۷۰ وزارت کشاورزی آمریکا، برای علامت گذاری درخت هایی که باید قطع می شدند و در مسافت دور بوده و دسترسی به آن ها آسان نبود، پمپ هایی در عقب ماشین های کشاورزی جهت شلیک توپ هایی رنگی به سمت این درخت ها اختراع کردند. پس از آن چارلز نلسون تفنگ نشانه روی ساخت که مزرعه داران برای نشانه گذاری گاوهایی که در گله نبودند از مسافت دور استفاده می کردند و ایده این بازی شکل گرفت. تکمیل تکنولوژی ساخت تفنگ های پینت بال تا اوایل دهه ی ۱۹۸۰ طول کشید که در آن زمان نشانه روها از نوع شات گان و پینت بال های مصرفی در آن از رنگ های معمولی بودند. اولین مسابقات پینت بال سال ۱۹۸۱ در امریکای شمالی با حضور ۱۲ بازیکن با هدف تسخیر پرچم شروع شد و به شکل امروزی پایه گذاری شد. این بازی سال ۱۳۸۲ وارد ایران شد و طرفداران زیادی را به خود جلب کرد. زمین مسابقات پینت بال حدود ۳۳ در ۵۵ متر، صاف و هموار بدون شیب بوده و حداقل ۲۵ مانع با فواصل ۱.۵ متر از یکدیگر در زمین باید باشد. این ورزش در دو تیم ۵ تا ۷ نفره برگزار شده و می بایست اعضای تیم در مدت زمان ۲۰ دقیقه بدون اصابت گلوله از حریف پرچم تیم مقابل را برداشته و در جایگاه مخصوص خود بگذارد. بازیکنان به وسیله تفنگ پینت بال به نام مارکر توپ های ژلاتینی پرشده از رنگ های خوراکی را به سمت هم نشانه گرفته و شخص رنگی شده از بازی حذف می شود. اولین تیمی که به امتیاز ۴ برسد برنده اعلام شده درغیر اینصورت تعداد بازیکنان باقیمانده در زمین ملاک برد خواهد بود.

فوتبال دستی (Foosball)

بازی فوتبال دستی در سال های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ به طور همزمان در نقاط مختلف اروپا آغاز شد. درخواست ثبت اختراع این بازی ۱۴ اکتبر ۱۹۲۱ توسط هارولد سیرلز تورتون داده شد و یکم نوامبر ۱۹۲۳ در بریتانیا با این ثبت موافقت شد. اما میزهای فوتبال دستی به شکلی رسمی که امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، سال ۱۹۳۷ توسط آلخاندرو فینیستر خلق شد. در دهه ۱۹۶۰ لورنس پترسون که یک نظامی آمریکایی بود با توجه به محبوبیت زیاد فوتبال در بین آمریکایی ها و این که خودش بسیار عاشق میزهای فوتبال دستی بود، تصمیم گرفت این بازی را از خانه های مردم به مکان های عمومی بکشاند.او اولین مسابقات حرفه ای را سال ۱۹۷۲ برگزار کرد. بازیکنان حرفه ای فوتبال دستی می بایست توپ را به درستی کنترل کرده و تکنیک های عبور توپ و پاس دهی بین آدمک ها را به خوبی اعمال کنند. ابعاد میز فوتبال دستی معمولاً ۱۲۰×۷۰ سانتیمتر و ارتفاع میز از سطح زمین ۹۰ سانتیمتر بوده و عرض دروازه ها معمولا ۱۹ تا ۲۱ سانتیمتر می‌باشد. سطح میز باید کاملا صاف و هموار باشد تا توپ به راحتی روی آن حرکت کند. هر میز ۸ ردیف میله دارد و هر ورزشکار چرخاننده ۴ میله می باشد. اندازهٔ توپ این بازی کمی‌ کوچکتر از اندازهٔ توپ پینگ پنگ است و جنس آن پلاستیک فشرده یا چوب پنبه ای است. تعداد نفرات هر تیم ۲ نفر که یک تا ۴ نفر هم می‌توانند ذخیره باشند. مسابقات فوتبال دستی به صورت تیمی‌ و انفرادی در ۵ زمان ۱۵ دقیقه‌ای و زمان استراحت ۵ دقیقه بین هر نیمه برگزار می گردد.تعداد گل های هدف در بازی فوتبالدستی ۵ یا ۱۰ حساب میشود. بازی فوتبال دستی در سبک ها مختلف بازی شده که متناسب با آن میزها و توپ ها متفاوت می باشند.برای مشاهده و خرید فوتبال دستی انواع آن را اینجا ببینید. 

سوارکاری (ٰHorse riding)

سوارکاری به معنای نشستن بر اسب و کنترل حرکات آن می باشد. اولین گام در یادگیری سوارکاری درست ارتباط برقرار کردن و ایجاد حس اعتماد در اسب می باشد به گونه ای که با خلق و خوی اسب مورد نظر آشنا شده و سوارکار برای ایجاد رابطه بهتر غرایز آن را خوب بشناسد تا بتواند ترس را از اسب دور کند. سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی بوده که به منظور جنگیدن و پیام رسانی به افراد آموزش داده می شد. اولین اسب های رام شده به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی گردند. تحول زیادی که از سوار شدن بر اسب در گذشته برای طی مسافت های طولانی به وجود آمد، باعث کشف سرزمین های جدید و کشورگشایی شد. زین ها و رکاب ها توسط چینی ها اختراع شدند. از اواخر قرن پانزدهم سوارکاری به عنوان یک ورزش اهمیت یافت و از اواخر قرن ۱۹ این ورزش به صورت جدی دنبال شد. رشته های سوارکاری شامل: اسب دوانی، چابک سواری، پرش با اسب، چوگان، درساژ(حرکات نمایشی اسب های تربیت شده)، شکار با اسب، مسابقه با اسب های وحشی و... می باشد. بیش از ۲۰۰ نوع نژاد اسب در دنیا وجود دارد و اسب ها در سن  ۴ سالگی به بلوغ کامل رسیده و متوسط عمر آن ها حدود ۲۵ سال است. قد اسب به بیش از ۱۴۵ سانتیمتر می رسد که اسب های کوتاهتر از این را پونی می نامند.

چوگان (Polo)‍

چوگان به عنوان یکی از کهن ترین ورزش های جهان حدود ۶۰۰ سال قبل از میلاد در ایران و در زمان هخامنشیان بازی می شده است. در مورد چوگان برای نخستین بار در نوشته های اردشیر بابکان و همچنین در شاهنامه فردوسی به کرات نام برده شده است. این ورزش، شاهانه قلمداد می شد و اسب های بازی چوگان طی این بازی استراتژیک مشق رزم دیده و در میدان های جنگ آمادگی بیشتری در مقابله با دشمن داشتند.چوگان به هنگام کشورگشایی های داریوش اول به هندوستان وارد شد و در آن جا رواج یافت. افسران انگلیسی در زمان صفویه و استعمار هند با چوگان آشنا شدند و سال ۱۸۶۰ این بازی را با خود به اروپا بردند. پس از صفویان تا دهه ۱۳۵۰ چوگان در ایران به فراموشی سپرده شد. در سال های ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۹ این ورزش در مسابقات المپیک به عنوان یک ورزش مورد استقبال جهان قرار گرفت. زمین چوگان ۲۷۴ در ۱۴۵ متر بوده و طول دروازه ۷ متر می باشد. بازی چوگان در ۶ زمان ۷ دقیقه ای به نام (چوکه) با ۳ دقیقه زمان استراحت بین هر چوکه و ۵ دقیقه استراحت بین دونیمه برگزار می شود. تعداد بازیکنان هر تیم ۴ نفر می باشد که سوار بر اسب با چوبی حدود ۱۲۹ سانتیمتر که از جنس چوب های سبک مثل بامبو ساخته شده است، توپی چوبی با وزن تقریبی ۱۲۷ تا ۱۴۱ گرم و قطر ۸.۲۵ سانتیمتر را به سمت دروازه حریف می فرستند.

موتورسواری (Motorcycle racing)

اولین دوچرخه های موتوردار سال ۱۸۸۵و اولین موتورسیکلت سال ۱۸۹۴ در آلمان ساخته شدند ولی چندسال بعد فرانسه نخستین مسابقات موتورسواری را برگزار کرد. سال ۱۹۴۹ فدراسیون موتورسواری اروپا تاسیس شد و مسابقات تحت قوانین خاصی به اجرا درآمد. سال ۱۹۵۱ ژاپنی ها با موتورهای هوندا وارد دنیای موتورسیکلت ها شدند. البته موتورسیکلت ها در کشورهای در حال توسعه و پرجمعیت به عنوان رایج ترین وسیله حمل و نقل محسوب می شد و بعدها جنبه تفریحی و ورزشی به خود گرفت. موتورها اواخر دهه ۱۳۴۰ با توجه به نیاز و کاربری های خاص این وسیله نقلیه وارد ایران شدند. ژاپنی ها موتورسیکلت های یاماها را با ایجاد نمایندگی در ایران وارد کردند. سال ۱۳۵۰ اولین کلوپ های موتورسواری و مسابقات آن در ایران شروع به فعالیت کردند. مسابقات جهانی رسمی موتور سیکلت در حجم‌های ۱۲۵ -۲۵۰ -۵۰۰ سی سی انجام می‌گیرد که به کلاس ۵۰۰ سی سی آن موتو جی پی می‌گویند. مسابقات موتورسواری در دو بخش جاده ای و خاکی که ممکن است داخل یا خارج پیست باشد، برگزار می گردد. رشته های موتورسواری شامل ۱.مسابقات جاده آسفالت ۲. موتورکراس ۳.مسیر رانی ۴.جاده ای(زمین خاکی، چمن، یخ، چوبی) ۵.مسابقات صعود به ارتفاع و... می باشد.

نمایش (Performing Arts)

 در هنرهای نمایشی، هنرمند با استفاده از بدن و فیزیک خود و سپس بهره گرفتن از امکانات دیگر به خلق هنر خود می پردازد. سال ۱۷۱۱ در انگلستان برای اولین بار به مجموعه ای از هنرهای دیداری متکی به خالق هنر، هنرهای نمایشی می گفتند. اوایل قرن ششم قبل از میلاد اولین سنت های نمایشی کلاسیک با اجرای نمایش هایی که در آیین های مذهبی یونان باستان بود، آغاز شد. سپس رومی ها آن نمایش ها را ادامه داده و تئاترهای بی کلام (پانتومیم) را خلق کردند. بعد از آن نمایش ها در قالب کارناوال ها و نمایش های خیابانی ادامه یافتند. سال ۱۳۰۰ با شروع دوره رنسانس تغییرات اساسی و فعالیت های بزرگی از ایتالیا انتشار یافت به گونه ای که نقاش ها با مطالعه کالبد انسان واقع گرایانه تر به خلق آثارشان پرداختند. نمایش های کمدی و رقص نمایشی باله به وجود آمدند. اولین بالماسکه ها  قرن ۱۶ از انگلستان ظهور کردند. هنرهای نمایشی شامل : موسیقی زنده، اُپرا، تئاتر، سینما، نمایش های عروسکی، شعبده بازی و تردستی، نمایش های سیرک مانند معرکه گیری، بندبازی، کار با حیوانات، نمایش های پهلوانی و هنرهای مشابه آن است.

خرید اسکوتر معمولی کودک و بزرگسال از ایران اسپورتر

کودکان (Kid sports)

توجه به سلامتی کودکان و ایجاد شادابی و نشاط در آن ها از طریق بازی و ورزش های هدفمند از مهم ترین و ضروری ترین نیازهای آن ها تا سن ۶ سالگی می باشد. ورزش کودکان باعث جلوگیری از کم تحرکی و ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی آن ها شده و ورزش در قالب بازی باعث توانمندسازی کودکان و هماهنگی با والدینشان در بحث سلامت خانواده می باشد. کمیته اجرایی ورزش های کودکان از مهر ماه سال ۱۳۸۶، آموزش های علمی و اصولی ورزش را با برگزاری جشنواره هایی تخصصی و استاندارد جهت آشنا نمودن کودکان ۲ تا ۶ سال و همچنین ارتقا سطح فکری و ذهنی و رشد اجتماعی آن ها اجرا می کند. فعالیت های ورزشی کودکان در سه گروه سنی ۲ و ۳ سال، ۴ و ۵ سال، ۶ تا ۷ سال با برنامه های کاملا تشویقی و نه رقابتی برگزار می شود. ۱.ورزش های پایه(شنا، ژیمناستیک، دوومیدانی) ۲.ورزش های وسیله ای(اسکیت، طناب کشی، اسکوتر، دارت، ساخت و پرواز بادبادک ها، شطرنج، سه چرخه سواری و...) ۳.بازی های محلی، همراه با قوانین و مقررات کاملا ساده و قابل درک برای کودکان برنامه ریزی شده است.نمونه لوازم ورزشی برای بازی کودکان را اینجا ببینید.

الکترونیک (e-Sports)

بر اساس شواهد موجود اولین مسابقات ویدیویی در ۱۹ اکتبر ۱۹۷۲ در دانشگاه استنفورد آمریکا برای بازی «spacewar» برگزار شد و جایزه بزرگ یک سال اشتراک رایگان مجله Rolling Stone برای برندگان در نظر گرفته شد. این مسابقات در مقیاسی بسیار بزرگتر توسط کمپانی آتاری سال ۱۹۸۰ به عنوان یک بازی رقابتی و سرگرم کننده برگزار گردید. والتر دِی تابستان همان سال یک سازمان بزرگ با امتیاز بالا را با نام Twin Galaxies تاسیس کرد که در آن به ترویج بازی های ویدیویی که برگرفته از رویدادهای تلویزیونی و طرح فیلم های مختلف بود، اقدام نمود. در دهه ۱۹۹۰ به علت افزایش دسترسی آسان به اینترنت، بازی ها و مسابقات کامپیوتری به صورت آنلاین گسترش یافت و به قدری میان گروه جوان مورد محبوبیت قرار گرفت که گیمرهای زیادی در تورنمنت های متعدد به رقابت پرداختند. البته در انجمن بازی های الکترونیک ایران ۴ گروه در زمره این بازی ها قرار دارند: ۱. بازی های رایانه ای ( این بازی ها به صورت رقابت های آنلاین و بیشتر گروهی برگزار می شوند)، ۲. بازی های کنسول ( بازی های ویدیویی هستند که شبیه سیستم های کامپیوتری طراحی شده و در دو نوع باسیم و بی سیم در بازار وجود دارند.) ، ۳. رباتیک ( ربات ها، ماشین هایی با ساختاری پیچیده هستند که از ترکیب علوم مکانیک و الکترونیک به نام علم مکاترونیک طراحی و ساخته می شوند و در رشته های مختلف توسط سازنده ها به رقابت می پردازند.)، ۴ ورزش های رادیوکنترل (کنترلرهایی هستند که با امواج الکترومغناطیس در بازه های مختلف و با کنترل از راه دور کار می کنند و دارای سه زیرگروه زمینی، هوایی و دریایی می باشند.)